Słowik zaczyna dyszkantem,
szczygieł mu wtóruje altem,
szpak tenorem krzyknie czasem,
a gołąbek gruchnie basem, gruchnie basem.

Wróbel, ptaszek nieboraczek,
uziąbłszy śpiewa jak żaczek:
dziw dziw dziw dziw, dziw nad dziwy,
narodził się Bóg prawdziwy, Bóg prawdziwy.

A mazurek z swoim synem
tak świergocze za kominem:
cierp cierp cierp, cierp miły Panie,
póki ten mróz nie ustanie, nie ustanie.

I żurawie w swoje nosy
wykrzykują pod niebiosy,
czajka w górę podlatuje,
chwałę Bogu wyśpiewuje, wyśpiewuje.

Sroka wlazłszy na jedlinę
odarła sobie łysinę,
i choć gołe świeci czoło,
gwarzy jednak dość wesoło, dość wesoło.

I my też serca ofiary
Łącząc z pastuszkami dary
Oddajemy wcielonemu
Bogu dziś nam zrodzonemu, zrodzonemu.