Tam pasterze co tchu pobieżeli,
Skoro światłość niebieską ujrzeli
Nad oborą, kędy osioł z wołem,
I z Józefem uderzali czołem.

Panna w ręku dzieciątko trzymała,
A gromada Aniołów śpiewała,
Wokoło żłobu, pasterze lękliwi,
Obaczywszy niesłychane dziwy,

Każdy wesół z serca ochotnego,
Że obaczył Boga prawdziwego:
Na kolana przed nimże klękali,
Na multankach nowe pieśni grali.

Chwała Bogu na górnym Syonie,
I Synowi na panieńskim łonie:
Który przyszedł dzisiaj w imię Pańskie,
I poburzył bałwany pogańskie.

Bądź wesoła teraz duszo moja,
Tu nadzieja i pociecha twoja,
I ochłoda na mizernym świecie,
Tobie kwoli wziął ciało człowiecze.