Panna Maryja Syna porodziła,
we żłobie Go na sianku położyła.

Ten się czasu ostatniego narodził,
A tym serca ludzi wszystkich ochłodził.

Porodziwszy, wdzięcznie Go pozdrowiła,
Jako Bogu pokłon Mu uczyniła,

Z nabożeństwem Go na ręce swe wzięła,
Z uczciwością do serca przytuliła.

A we wszystkim jak najwierniej służyła,
I nim samym swe ubóstwo cieszyła

A oczu swych od Niego nie skłoniła,
W którym i serce swoje utopiła.

Przez te Panno niewypowne radości,
Daj nam zażyć tu duchowaj słodkości,

Niech się tu z Tobą cieszym z Syna Twego,
Po śmierci dojdziem szczęścia niebieskiego.

Bowiem przez Jego święte Narodzenie
Poczęło się nas grzesznych odkupienie.

Z Bogiem Ojcem nas wszystkich zjednoczenie,
A wiecznego żywota przywrócenie.

Bądźże Bogu chwała na wysokości
Z łaski tej, a niewymownej miłości.

A nam tu na ziemi w tej śmiertelności
Pokój w dobrej woli i też w jedności.